#4 The road so far: Indonesië

Vroeg opstaan en actieve dingen doen bij berg Bromo en vulkaankrater Ijen

Daar gaan we weer! Deze keer vertrok ik in alle vroegte met een minibusje van Yogyakarta naar het dorpje Cemoro Lawang. Een twaalf uur durende rit was het, waarbij er één chauffeur was die de hele rit zelf reed. In Nederland is dat toch iets anders. Na vijf uur aan een stuk doorrijden was het zelfs een passagier die vroeg of we nog ergens even gingen stoppen. De chauffeur reageerde bijna verbaasd maar was uiteindelijk wel bereid om even pauze te houden om wat te eten. Bovendien had hij ook nog eens flink de voet op het pedaal en was het beter om niet teveel op zijn intense inhaalmanoeuvres te letten. Gelukkig kwamen we na een lange dag toch heelhuids aan in het kleine dorpje en werd ik netjes bij mijn overnachtingsplek afgeleverd. Ik had via mijn hostel een trip geboekt van twee dagen met activiteiten en accommodaties bij elkaar in. Ik had dus geen flauw idee waar ik precies zou slapen. Het bleek een soort verlaten homestay te zijn (lokale mensen verhuren dan één of meerdere kamers van hun eigen huis). Ik had een privé kamer waarvan het interieur leek op een huiskamer van een oud vrouwtje. Erg mottig en stoffig met allemaal enge poppen en beddengoed met teddyberen er op. Op dat moment wist ik dat slapen er niet in zou zitten, dus heb ik maar een live basketbalwedstrijd gekeken (dan komt dat tijdsverschil met Nederland wel lekker uit). Gelukkig zou het sowieso een korte nacht worden omdat er al om 4:00 een jeep voor de deur zou staan om mij naar een uitzichtpunt te brengen van berg Bromo, bij zonsopgang. Ik wist dat het koud zou worden, dus dik ingepakt stond ik al ruim op tijd klaar om te vertrekken. Al was het ook vooral om uit die enge kamer te vertrekken. 

Als je er dan eenmaal bent is het vroege opstaan zeker de moeite waard. Het was een heldere lucht en het was prachtig om te zon te zien opkomen en de berg Bromo en vulkaankrater te zien. Na een paar uur tig foto's te hebben gemaakt was het tijd om zelf de klim te maken. Het was een flinke wandeling naar de voet van de krater, al kon je er ook voor kiezen om een stuk te paard te gaan. Ik had wel zin om zelf te lopen en het was ook prima te doen. Het was een heel mooi uitzicht en je kon zelfs helemaal om de krater heenlopen over een dun paadje. Wel zonder touwen of ook maar iets van een reling. Dat was voor de klunzige ik iets te gevaarlijk dus hield ik het op een paar meter om vervolgens lekker te zitten en van het uitzicht te genieten. Even later ging de jeep weer terug naar het dorp om te douchen en te ontbijten en daarna ging de tocht verder naar een andere dorpje (Licin). Toch weer een busrit van vijf uur, maar na een nachtje slaap over te hebben geslagen was het ritje prima om dit weer wat in te halen. Veel van de mensen die ik had ontmoet bij berg Bromo maakten dezelfde tour en verbleven ook in hetzelfde hotel (kennelijk was er ook maar één hotel). Erg gezellig. Na snel wat te hebben gegeten was het tijd om te slapen omdat de volgende tocht naar de Ijen krater al om 1:00 's nachts zou starten. 

Weer dik ingepakt (want was was het koud) vertrok ik samen met een Spaans koppel die ik de dag er voor had ontmoet naar de Ijen krater. Eenmaal aangekomen bij de parkeerplaats was er een enthousiaste jonge gids van 16 jaar die ons zou begeleiden naar de krater. Het was een flinke klim omhoog, namelijk 5 kilometer waarvan de eerste 3 kilometer ploeterend door het zand was. Na 1 kilometer gingen de laagjes al uit, wat een gezweet! Vandaar dat we zo vroeg moesten beginnen, het duurt namelijk even voor je boven bent. Er waren ook dragers die mensen naar boven konden trekken in een karretje, onvoorstelbaar hoe die mensen dat kunnen doen. Ik had al moeite met mezelf en een kleine tas. Eenmaal aan de top van de krater kreeg je een gasmasker voor de zwavellucht en begon het afdalen naar beneden om het 'blauwe vuur' te zien. Het was enorm leuk en spannend om zo in het donker, half klimmend en half glijdend af te dalen. En wat een hoop toeristen die dezelfde tocht maken! Het 'blauwe vuur' was goed te zien en ook het blauwe water in de krater was heel mooi om te bekijken. Iets minder om te zien was dat er ook veel mannen aan het werk waren om de zwavel die in de krater te winnen is in stukken te maken en naar boven te brengen. Het is belachelijk zwaar werk (ik kon amper een mand omhoog tillen en zij doen het dubbele) en ze krijgen maar een paar cent per kilo zwavel aan wat ze omhoog brengen. Onze jonge gids vertelde dat zijn vader het ook heeft gedaan maar dat hij nu gelukkig gids is. Hijzelf gaat overdag naar school en 's nachts is hij ook gids om geld te verdienen en zijn Engels te verbeteren. Twee uurtjes slaap was genoeg zei hij. Onvoorstelbaar! En dan ook nog zo vrolijk en enthousiast, het is niet voor te stellen. Na wat souvenirs te hebben gekocht (vooral fooi te hebben gegeven) was het weer tijd om de tocht terug te maken. Na de klim uit de krater was dit gelukkig een stuk makkelijker. Het was zeker een hoogtepunt van Indonesië en indrukwekkend om te doen. Genieten!